Pınar'lı Kitaplık

Saygı azizim saygı! Masandaki kadına, yatağındaki adama, odandaki çiçeğe saygı. İster yarınında olsun ya da olmasın, gözünle görebildiğin, sesini duyabildiğin her varlığa seninle paylaştığı her saniyesi için saygı. Sohbetine eşlik edip hiç konuşmadan seni dinlerse veda ederken teşekkür et. Canın sıkıldığında kafanı dağıtmak için hiç susmadan konuşuyorsa da sarıl ona. Dört bir yanın alev alevken cesaret edip, hala nasılsın diye sorabiliyorsa güven ona. Kendi canın istediğinde arayıp gel dediğinde, koşup sana geliyorsa git ona. Ama en çok da saygı azizim, konuşmadan önce kelimelerine dikkat edeceksin. Gitmeden önce sebeplerini, gelmeden önce de  nedenlerini bileceksin. Kimde ne kadar olduğuna bakacaksın. Sırf sen istiyorsun diye hayatında tuttuğun kimse sana saygıyı öğretemeyecek.   Saygı duymadığın hiç kimseden de seni sevmesini beklemeyeceksin. İster dünyaları ser önüne, istersen de öl uğruna. Sen seviyorsun diye tek damla göz yaşı dökmeyecek kimse ardından. Sen isti...

 Evet sensin! Sizin köy bizimkinden büyük! Her şeyin en iyisini sen yaparsın. Acının en büyüğünü de sen yaşadın. Kimse senin kadar kitap okumadı. Kimse senin kadar iyi konuşamaz. Kimse senden iyi sevişemez. Sen sevdin mi de çok iyi seversin. Fakat kimse senin sevgine layık da değil.  En iyi geleceği gören de sensin. Geçmişten konuşurken fi tarihinde saatin bilmem kaçında haftanın o gününde olan olayı da en iyi sen  hatırlarsın.  Tamam kardeşim biz susalım sen nasılsa beynimizi de okuyorsun. Ne desek zaten yalan. Sen bilirsin şimdi cevapları da. Hangi rengi seviyorum sen söyle. Ben bilemem ne yemem gerekir, yürümeye hangi adımla başlanır.  Kariyerde Nirvana, hayatı astral görmüş geçirmiş, Buda heykeli gibi oturduğu yerden "Ben demiştim." demek için sinsi gülüşler.  Kaç yenilgiden çıktığını değil, kaç kez başardığını anlat bana. Kaç kez cesaret edip hiç bilmediğin yolda navigasyon açmadan gittiğini. Kaç kez yağmura rağmen güneş açacak umudu ile şemsiyesiz çık...

Kılıcını asla kınına sokmadan savaşıyor adam! Öyle çok kan dökmüş, öyle çok can almıştı ki ruhunda, vücudundaki her iz başka bir savaştan kalmaydı. Kimseyi duymadan, sesinin en yüksek çıktığı perdeden atıyordu hep naralarını. Sanki kendi sesini kendisi bile duyamıyor gibiydi. Kulakları sağır, gözleri hedefe kitlenmiş bir kördü adeta. Ağzından çıkan her nefes bir alev gibi püskürüyordu karşısındaki herkese.  Belki savaşın ortasında bir kaç tanıdık ses de  duyuyor ama hiç birini anlayamıyordu. Bir sağa bir sola savurduğu kılıcı kan içinde ve uğruna savaştığı ne varsa onları da kesip biçmeye devam ediyordu. Gözlerini sımsıkı kapatmış, yorulduğuna aldırmadan, ne yöne olduğuna bakmadan koşmaya devam ediyordu. Bir an takılıp düşünce fark etti ki nefesi artık bir kılıç darbesine bile yetecek kadar değildi. Kılıcını bu kez kaldırıp kendi vücuduna kocaman bir darbe vurdu. Vurduğu kılıç darbesi ile olduğu yere yığıldı kaldı savaşçı. Bitsin istedi artık bu  savaş. Dursun artık düşma...

Hele o yersiz egolarınız yok mu? Her konu da her olay da fikir atışlarınız. Daha soruları sorulmamış o karşıdan yürüyüşüyle bilgece savurduğunuz ön yargılarınız.  Bir kez hiç sözünü kesmeden birini ne zaman dinlediniz? Bir kez can kulağı ile bir insana ne zaman sorduğunuz sorunun cevabını anlatırken gözlerinizi bile kırpmadan onu sabırla beklediniz? Sıkılmadan ne zaman onu tanımak için akıllıca sorular sordunuz? Hepiniz kain, hepiniz kişilik analizi konusunda uzaman kişilerseniz neden hala yalnızsınız ve hatalar yapmaya devam ediyorsunuz? O denenmemiş tecrübelerinizi neden kendinizde denemiyorsunuz? Kendi hayatınız da kendi üstünüzde denemeye cesaret edemediğinizi başkaları üstünde denemek ne kadar kolay değil mi? Bir parça cesaretiniz bile yok acı çekmeye. Mükemmel insanlar olmadan, mükemmeli aramaya çıkmışsınız. Sorsak nedir mükemmel insan. Vereceğiniz cevaplarla olması gerekeni anlatırsınız fakat yaptığınız tanımın sizinle uzaktan yakından alakası bile yok. Kaçınız kendinizle se...